Mniej więcej w tym samym czasie, gdy rozpoczynałem swoją obecną pracę etatową (w której jestem już jakiś czas i mam zamiar jeszcze przez kilka lat popracować) dostałem jeszcze inną propozycję pracy.
Agencja zadzwoniła z ofertą. Firma, w której wcześniej pracowałem – przez kilka tygodni, zastępując nieobecnego pracownika – postanowiła mnie zatrudnić. Tym razem na stałe, na etat.

Jak w praktyce wygląda sytuacja w kraju, w którym wolność działalności pożyczkowej jest totalna? Mówiąc wprost – brak ustawy antylichwiarskiej, praktycznie brak zasad dotyczących pożyczania pieniędzy również biednym ludziom, możliwość bezkarnego wpędzania ludzi w spiralę długów – czyli taki totalny Dziki Zachód w wersji z mokrego snu Korwina-Mikke.

Przygotowując się do pisania tego artykułu wykonałem osobisty research na miejscu tu w Anglii – udałem się do kilku sklepów tygodniowych wyspecjalizowanych w sprzedaży produktów w systemie rat tygodniowych biednym ludziom oraz kilku firm pożyczkowych, oferujących pożyczki na kilka do kilkunastu tysięcy procent, będące wręcz systemowym biznesem wpędzania ludzi w spiralę długów.

Tym wpisem otwieram nowy cykl na moim blogu, w którym będę opisywał kwestie związane z podatkami w Wielkiej Brytanii – osobno dla osób zatrudnionych, osobno dla samo-zatrudnionych (self-employed) oraz osobno dla spółek.

Dziś zaczniemy od samych podstaw. Od tematu Income Tax – czyli podatku dochodowego.

W ubiegłym tygodniu internet, gazety i prawdopodobnie telewizję (tego akurat nie wiem, nie mam telewizora i nie oglądam telewizji, ale domyślam się że również telewizję) obiegły najnowsze dane na temat zadłużenia osób prywatnych w Polsce. Jednocześnie nie ma już chyba bloku reklamowego w którym nie byłoby przynajmniej jednej reklamy „szybkiej, łatwej i prostej” pożyczki konsumpcyjnej.

Owszem, pożyczanie jest szybkie, łatwe i proste. Nawet bardzo. Tylko troszeczkę gorzej, wolniej i trudniej idzie nam oddawanie pożyczonych pieniędzy.

Jedną z najlepszych decyzji, jakie ostatnio podjąłem w swoim życiu, było rozpoczęcie rzetelnego zapisywania wszystkich moich dochodów i wydatków.
Oczywiście nie jest to łatwe. Trzeba wyrobić w sobie pewne nawyki, takie jak codzienne poświęcanie około 5 minut na zapisanie wszystkiego co danego dnia działo się w naszych finansach.

Próbowałem już wcześniej zabrać się za spisywanie wydatków, ale zniechęcały mnie do tego konieczność zbierania paragonów czy skomplikowane arkusze jakie udostępniają blogerzy finansowi.
Ja znalazłem swoje własne rozwiązania. Co najważniejsze – sprawdzają się w praktyce i ten wpis powstaje po kilkunastu tygodniach spisywania dochodów i wydatków.

O tym dlaczego chcę wyjść z długów pisałem w poprzednim wpisie z tej serii – Życie bez długów – dlaczego długi to wróg dobrego i wolnego życia. Teraz od teorii przechodzimy do praktyki, i w tym wpisie zaprezentuję moją własną strategię walki z długami.

Łatwo nie jest i nie będzie. Taka walka o lepsze życie nie jest czymś łatwym i przyjemnym – wręcz przeciwnie. Wymaga kompletnej zmiany naszych nawyków finansowych oraz czegoś, co jest szczególnie bolesne – wyjścia z naszej osobistej strefy komfortu, w której jest nam przecież tak strasznie fajnie i do której jesteśmy tak strasznie przyzwyczajeni.

Jestem absolutnym wrogiem długów. Nienawidzę mieć długi. Długi są złe i niszczą życie. Ten blog jest jednym z moich sojuszników w walce z nimi. Ma mnie motywować do zmiany życia na lepsze, między innymi poprzez zmiany nawyków finansowych. A jeśli przy okazji coś tu, na tym blogu, komuś się przyda – to będzie naprawdę super.

W tym wpisie chcę się podzielić moimi przemyśleniami odnośnie długów. Próbowałem znaleźć ich dobre strony i wiem już jedno – długi nie mają żadnych dobrych stron. Patrząc w przeszłość na moje życie – nie musiałem nigdy mieć długów. Nigdy tak naprawdę nie były mi potrzebne do niczego, za wyjątkiem sztucznego zwiększania poziomu życia.